In deze bijdrage wordt ingegaan op de verwijzing naar en het gebruik van zogenaamde soft law standards in de uitspraken van het EHRM. Verkend wordt hoe dergelijk verwijzen past binnen de interpretatiemethoden die het Hof hanteert en wat de gevolgen hiervan zijn voor de status en bindende kracht van die soft law instrumenten. Ook wordt stilgestaan bij kritiek die mogelijk is op deze verwijzingspraktijk. Afgesloten wordt met enkele aanbevelingen voor het Hof ten aanzien van de verwijzingspraktijk.